بررسی مقایسه ای ویژگی های بیماران گیرنده خدمات طب سنّتی با بیماران طب رایج در شهر تهران

نتیجه مطالعات جدید نشان‏دهنده افزایش روزافزون مراجعات بیماران به طب سنّتی در ایران است. هدف مطالعه حاضر بررسی ویژگی های بیماران دریافت کننده طب سنّتی و مقایسه آن با گروه کنترل دریافت کننده طب کلاسیک است. درمجموع، از 202 بیمار مراجعه کننده به طب سنّتی و کلاسیک، پرسشنامه ای حاوی اطلاعات دموگرافیک، انگیزه، مزایا و معایب طب دریافتی تکمیل شد. طبق نتایج به دست آمده میزان رضایت مندی بیماران از نحوه درمان‏ خود، بر اساس 5 طیف خیلی‏کم تا خیلی‏زیاد تنظیم شد. نتایج نشان دادند که رضایت بیماران به صورت زیاد یا خیلی‏زیاد به ترتیب در گروه طب سنّتی 65/7 درصد و در طب رایج 31 درصد بود. میانگین طول مدت بیماری در بیماران طب سنّتی 61/5 ماه و در طب رایج 22/3 ماه بود. این اختلاف، معنی دار بود. بیشترین انگیزه مراجعه بیماران به درمان مورد نظرشان، اعتقاد به اثربخشی آن روش بوده است که البته تفاوت معنی داری بین دو گروه از این لحاظ وجود نداشت. به ترتیب 19/6 درصد بیماران طب سنّتی و 67 درصد بیماران طب رایج، به زیاد بودن هزینه درمانشان باور داشتند. در این بررسی 66 درصد بیماران طب رایج، عوارض جانبی در روش مورد استفاده شان را زیاد می‏دانستند؛ درحالی که هیچ یک از بیماران مراجعه کننده به طب سنّتی چنین نظری نداشتند. از نظر ترکیب جنسی به ترتیب 26/5 درصد و 31 درصد مراجعه کنندگان به طب سنّتی و رایج، مرد بودند. از نظر وضعیت تحصیلی 41/2 درصد بیماران طب سنّتی و 36 درصد طب رایج دیپلمه بودند. بر اساس آزمون t مستقل این دو متغیر و هم‏چنین وضعیت شغلی و اقتصادی، در دو گروه تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (p value>0/005). با توجه به گرایش جدید به طب سنّتی و نگاه مثبت جامعه به آن، این پدیده نیازمند مدیریت و جهت گیری صحیح علمی برای بهره مندی از منافع آن و از طرفی جلوگیری از سوءاستفاده های احتمالی است.